ทำไมเราจึงเรียกพระศิวะว่า " โภเลนาถ "

ทำไมเราจึงเรียกพระศิวะว่า " โภเลนาถ " 

ถ้าแปลความหมายว่าของคำว่า โภเลนาถ แบบตรงตัว จะแปลว่า เทพเจ้าที่มีใจเหมือนเด็กบ้าง เทพเจ้าที่มีใจเมตตาบ้าง คำว่า โภเลนาถ นั้น จะใช้กันมากทางอินเดียเหนือ คำว่า นาถ ไม่มีความหมาย แต่คำว่า โภเล แปลว่า very gentle (แปลว่ามีความกรุณาเป็นอย่างมาก)

ความหมายเชิงลึก : คำว่า โภเลนาถ นั้น แปลได้ว่า พระศิวะเป็นผู้ง่ายต่อการบูชา เป็นพระที่เรียบง่าย เพียงแค่สรงน้ำแล้วสาธยายมนต์ "โอม นมัส ศิวายะ" จนเป็นที่พอพระทัย พระองค์ก็ประทานพรให้ได้โดยง่าย ด้วยความเมตตา โดยไม่สนใจว่าผู้นั้นจะเป็นใคร

ตำนานที่พิสูจน์ให้เห็นว่าพระศิวะประทานพรโดยง่าย โดยเมตตา และปราศจากอคติ จนได้ชื่อว่า โภเลนาถ คือ ตำนานที่พระองค์ประทานพรให้แก่ ภสฺมาสุร โดยพรนั้นคือ ถ้าอสูรสัมผัสร่างกายใคร ผู้นั้นจะกลายเป็นเถ้าถ่านไปในทันที และไม่มีใครในสามโลกจะคลายคำสาปนี้ได้ จนกระทั่งอสูรเหิมเกริมอยากจะทำลายพระศิวะ และด้วยพรของพระองค์เองแทบจะทำลายตัวเองนั้น พระองค์ทรงไปขอให้พระวิษณุมาช่วย และด้วยพรของพระศิวะ พระวิษณุเองก็ไม่สามารถทำลายได้ จึงเป็นที่มาของนางโมหิณี (วิษณุแปลงกายเป็นหญิงสาว) หลอกให้อสูรร่ายรำแตะกายตนเองจนตายไปเองในที่สุด

นี่แหละเป็นที่มาของ โภเลนาถ ที่ชื่อว่าเป็นพระที่เมตตาที่สุด และมีใจบริสุทธิ์เหมือนเด็ก ให้พรโดยไม่มีอคติ ไม่ว่าเป็นพรแก่เหล่าเทวดาหรืออสูร ก็เสมอกัน